Legion Nowego Świata: Rozdział 9

            - Cieszy mnie, że doszliśmy do porozumienia – oznajmił na końcu Rongvald.

            - Ależ wasza wysokość! – zaprotestował jego doradca. – Chyba nie zamierzasz się na to wszystko zgodzić i to bez konsultacji ze swoimi doradcami?!

            - Jak nie? – roześmiał się radośnie król. – Przypominam ci, że to ja jestem władcą. Jeśli zamierzasz przeszkadzać, równie dobrze możesz wyjść.

            - Wasza wysokość! – protestował starszy jegomość, który najprawdopodobniej służył także i poprzedniemu królowi.

            - Powiedziałem już. Wiesz gdzie są drzwi – zadeklarował Rongvald, wyraźnie dając do zrozumienia, że dla niego dyskusja się skończyła.

            - Dobrze go tak wyrzucać? – zapytałam, gdy doradca opuścił już pomieszczenie.

            - To dobry, poczciwy człowiek, ale nie rozumie pewnych moich decyzji. Nie potrafi pojąć, że czasem trzeba zakopać topór wojenny, zwłaszcza, że nowa władza Silvaterry zdaje się być bardzo obiecująca – wyjaśnił spokojnie Rongvald. – Ufam wam. Możecie swoją królową poinformować, że sojusz został zawarty. Jednakże szczegóły współpracy chciałbym omówić z nią już osobiście, jak i zobaczyć Silvaterrę na własne oczy.

            - Oczywiście – odpowiedziałam radośnie. – Będziemy zaszczyceni mogąc cię gościć, pozwól jednak najpierw, że unormujemy najważniejsze sprawy w królestwie, by twoja wizyta przebiegła bez zakłóceń.

            - Zatem będę z niecierpliwością oczekiwał zaproszenia.

            - Dołożymy wszelkich starań, byś już niebawem mógł nas odwiedzić.

            - Myślę, że nie ma potrzeby obawiać się o moje bezpieczeństwo. Potrafię się bronić, a mam kilku wyjątkowo zaufanych ludzi w swojej gwardii. Mógłbym natomiast udzielić królowej Viviane kilka cennych rad na początek.

            - Przekażę jej to.

            - Mam nadzieję, że szybko uporacie się ze wszystkim – powiedział Rongvald. – Cieszę się, że mogłem was tu gościć.

            - A my dziękujemy za gościnę. Obydwoje bawiliśmy się tu doskonale, choć nie zabawa była celem naszej wizyty. Pobyt tutaj był bardzo interesujący, a wiedza, którą wynieśliśmy z tej wizyty, mam nadzieję, pozwoli naszym królestwom zrozumieć się lepiej.

            - Też mam taką nadzieję. I chyba nie muszę mówić, że zarówno wasza dwójka, jak i wasza królowa, jesteście tu zawsze mile widziani, moi przyjaciele.

            - Dziękujemy za ciepłe słowa, Rongvaldzie. Być może skorzystamy z zaproszenia, ale wpierw chcielibyśmy móc pokazać tobie uroki Silvaterry.

            - Na pewno nie chcecie zostać dłużej?

            - Z przyjemnością byśmy zostali, ale obowiązki wzywają – oznajmiłam z powagą. – Już i tak długo nie było nas w domu.

            - Jesteś pewna, Nigmet?

            - Jestem pewna.

            - W takim razie życzę wam bezpiecznej podróży. Powóz już na was czeka, odwiezie was aż do stolicy Silvaterry, a do granicy będzie towarzyszyć wam eskorta.

            - Dziękujemy ci bardzo, Rongvaldzie.

            - Przygotowałem również upominek dla was i waszej królowej.

            - Nie trzeba było.

            - Pozwól mi na ten skromny gest, Nigmet. To prezent na znak naszego przymierza.

            - W takim razie przyjmiemy go z wdzięcznością – odparłam i westchnęłam cicho. – Uważaj na siebie Rongvaldzie i pamiętaj, o czym ci mówiłam.

            - Oczywiście. Ty również bądź ostrożna, Nigmet.

            - Laurette, tobie także bardzo dziękuję – zwróciłam się do milczącej dotychczas dziewczyny. – Cieszę się, że mogłam cię poznać i także czuj się zaproszona, kiedy Rongvald będzie się wybierał do Silvaterry.

            - Dziękuję, Nigmet. Z chęcią zobaczę wasze królestwo. Będzie mi brakowało twojego towarzystwa.

            - I vice versa.

***

            - Po prostu martwię się o nich – westchnęła Viviane, patrząc ze smutkiem na Reynalda. – To już prawie dwa tygodnie, jak nie ma od nich żadnych wieści… Nie chciałam im się zbytnio narzucać, skoro i tak wyświadczają mi ogromną przysługę, liczyłam jednak, że skontaktują się ze mną chociaż raz.

            - Jestem pewien, że nic im nie jest. Niebawem na pewno wrócą i uznali, że nie warto wysyłać listu.

            - Ale nie dają żadnego znaku życia. Co jeśli coś im się stało?

            - Oboje są silni i zaradni. Callan ochroni Nigmet, o ile w ogóle będzie potrzebowała ochrony. Wiesz przecież, że Nukki osobiście uczył ją szermierki już od dłuższego czasu.

            - To prawda, ale…

            - Viviane, nie powinnaś się zadręczać – stwierdził z powagą Reynald. – Rozumiem twoją troskę, ale wybrałaś ich, bo wiedziałaś, że właśnie oni poradzą sobie z tym zadaniem doskonale.

            - Ale może błędem było wysyłać ich razem? Po tym wszystkim, co się wydarzyło… Co jeśli nie potrafią się dogadać? Może nie powinnam była ingerować w ich relacje?

            - Wybrałaś ich, bo zdajesz sobie sprawę z tego, jak dobrze współpracują. Nawet pokłóceni, w razie potrzeby, dadzą sobie radę. W końcu mówimy o Callanie i Nigmet. Jeśli zajdzie taka potrzeba, zakopią wojenny topór.

            - Ale…

            - Żadnych ‘ale’ – skarcił ją Reynald i pokręcił głową z dezaprobatą. – Szukasz dziury w całym. Mało masz zmartwień? Wolałbym już raczej, żebyś zadbała o bardziej o siebie. Znowu się przepracowujesz.

            - Obiecałam Nigmet, że do czasu jej powrotu, znajdziemy sprawcę… A tym czasem nie zdziałaliśmy nic.

            - To nie jest zależne os nas. Zrobiliśmy, co możemy, ale ktokolwiek próbował was otruć, dosłownie zapadł się pod ziemię. I nie zrozum mnie źle, Viviane. Ja także się martwię. Nie tylko o Nigmet, ale i o ciebie. Są jednak rzeczy, na które nie mamy wpływu. Ja i Callan, ani Nukki nie dopuścimy, żeby coś wam się stało.

            - Jestem królową, to ja powinnam was chronić – zaprotestowała Viviane. – Tymczasem znowu okazało się, że nic nie mogę zrobić.

            - Znowu to samo? Nigmet od razu umiałaby ci wytłumaczyć, że nie masz racji. Wygląda jednak na to, że ja nie posiadam takiego daru lub zwyczajnie nie chcesz mnie słuchać w swojej upartości. Jesteśmy razem. Nawet, jeśli Callan i Nigmet są teraz daleko, jesteśmy wszyscy połączeni. Działamy w jednym, wspólnym celu i razem poradzimy sobie ze wszystkim.

            - Przepraszam, tylko dodaję ci zmartwień swoim marudzeniem – westchnęła Viviane i odetchnęła głęboko.

            - Martwisz się. To zrozumiałe, ale nie możesz wszystkiego brać na siebie.

            - Ja tylko chciałabym móc was ochronić, chociaż odrobinę. Jestem królową, a nie mogę nic.

            - Jesteś najwspanialszą kobietą i królową, jaką znam – stwierdził z powagą Reynald, patrząc Viviane prosto w oczy.

            - Królową to akurat w ogóle jedyną, jaką znasz – zauważyła złośliwie.

            - To prawda, ale i tak wątpię, żeby którakolwiek ci dorównywała. Nieważne czy pod względem urody czy charakteru – ciągnął dalej, nie dając zbić się z tropu. Mimo, że w głowie słyszał już złośliwy głos Nigmet, każącej mu włączyć swój „urok osobisty”.  Potrząsnął głową, próbując wyzbyć się tego z głowy. – I właśnie, dlatego że tak bardzo się o nas troszczysz, możemy ze spokojem ducha ci służyć. Bo nie ma nikogo bardziej wartego naszego poświęcenia, niż ty.

            - Nie chcę, żebyście się poświęcali.

            - Źle dobrałem słowa…

            - Nie, wcale nie. Dobrze wiem, że jesteście gotowi to zrobić – zdenerwowała się na nowo Viviane. – Lecz nigdy, przenigdy nie chcę widzieć, jak któreś z was poświęca się, ani dla mnie, ani dla królestwa. To mój obowiązek nie wasz – rzekła stanowczo, łapiąc się pod boki.

            Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak silna była. Tylko Reynald to dostrzegał i może Nigmet, ale nigdy nie umiał do końca stwierdzić, co ona sobie myśli. A Viviane była wspaniałą królową, gotową cierpieć za swoich poddanych, czego oczywiście nie chciał nigdy oglądać. Oddałby za nią życie i tu miała akurat rację.

            Jednak w takich chwilach jak ta, nie potrafił się z nią kłócić. Nie miał siły, dzięki której mógłby się jej przeciwstawić. Była prawdziwym władcą, choć sama temu zaprzeczała. Był wobec niej całkowicie bezradny.

            - Oczywiście, że gotowi bylibyśmy za ciebie umrzeć. Jesteś naszą królową – próbował, ale tylko bardziej ją tym rozzłościł. Co gorsza jednak, bardzo też zasmucił. Powstrzymała jednak łzy i zacisnęła dłonie w pięści. – Viviane, żadne z nas nie zamierza umierać. Wiem, że do tego nie dopuścisz. Chodzi tylko o to, że jesteśmy ci oddani, bo wierzymy, że jesteś władcą wartym tego poświęcenia.

            - Och nie mydl mi tu oczu – ofuknęła go. – Skoro jestem królową, to słuchaj swojej królowej – dodała. – Nigdy nie chcę widzieć, jak się poświęcacie. Niezależne od sytuacji. Nigdy. Rozumiesz?!

            - Przepraszam – wyszeptał i przyklęknąwszy na jedno kolano, ucałował grzbiet jej dłoni. – Obiecuję ci, że nie damy ci powodu do zmartwień.

            - Jesteś okropny… Mówisz takie straszne rzeczy, a potem zachowujesz się, jakby kilka słodkich słów miało wszystko naprawić.

            - A nie naprawi? – zapytał, robiąc minę zbitego psa. – W takim razie, co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła?

            - Na litość boską, Reynaldzie. Przynajmniej wstań z tej podłogi – jęknęła rozpaczliwie Viviane. – I przestań się wygłupiać.

            Czuła, że jej policzki płoną. Za każdym razem było tak samo, gdy Reynald zachowywał się tak czarująco. A on zdawał się w ogóle nie dostrzegać tego, jak na nią działa. Nie potrafiła się na niego złościć. Czasem wystarczył sam jego uśmiech, by przestała się gniewać.

            - Nie – zaprotestował, nie miał najmniejszego zamiaru podnosić się z klęczek. – Nie dopóki nie powiesz, że mi wybaczasz.

            - Nie mam, czego ci wybaczać. Wybaczenie to duże słowo – skarciła go, marszcząc brwi. – Podnieś się proszę.

            Rozległo się pukanie do drzwi. Reynald, choć niechętnie, podniósł się. Nie wypadało mu się wygłupiać, zwłaszcza, że nie wiedział, kto przyszedł. Gdy Viviane skinęła głową, podszedł do drzwi i otworzył je, wpuszczając do środka Orlaith. Dziewczyna z grobową miną wkroczyła do środka.

            - Coś się stało? – strapił się Reynald.

            - Stało – przytaknęła i dodała, gdy na jej twarzy niespodziewanie zagościł szeroki uśmiech: - Callan i Nigmet wrócili!

            - Och! Cudownie! – uradowała się Viviane i omal nie rzuciła się do biegu, by ich powitać.

            - Powiedzieli, że spotkają się z tobą w sali tronowej.

            - W sali tronowej? Dlaczego tam? – zdziwiła się Viviane.

            - Chyba wiem dlaczego – odparła Orlaith. – Dyplomaci wrócili z misji i chcą złożyć swojej królowej raport.

            - Ach, po co te wygłupy - żachnęła się Viviane. - Co też im do głowy strzeliło.

            - Chodźmy – powiedział Reynald, przepuszczając obie damy w drzwiach. – Nie każmy im czekać.

            Viviane naprawdę bardzo chciała obojgu rzucić się na szyję i wyściskać ich. Minęły prawie trzy tygodnie i naprawdę nie przypuszczała, że będzie tak tęsknić. Mimo tego, że reszta przyjaciół wciąż ją wspierała, nie potrafiła się odnaleźć bez tej dwójki.

            Nie mogła jednak nic zrobić, na wieść o powrocie dyplomatów, w sali zebrało się więcej osób. Nie mogła sobie pozwolić na spoufalanie z podwładnymi. Musiała się jakoś opanować, mimo że łzy szczęścia cisnęły jej się do oczu.

            Reynald i Orlaith też odetchnęli z ulgą na wieść o powrocie przyjaciół. Siłą rzeczy wszyscy się martwili. O wiele różnych rzeczy, wymyślali w głowach niedorzeczne scenariusze. W rzeczywistości jednak Nigmet i Callan mieli się dobrze. Wrócili cali, i zdrowi, i nie wyglądało na to, by próbowali się zabić nawzajem podczas tej podróży.

            Gdy Viviane w towarzystwie Reynalda, który stał cały czas u jej boku oraz Orlaith, która przycupnęła gdzieś w tłumie, wszyscy ukłonili się nisko. Callan i Nigmet także. Oboje stali naprzeciw podniesienia, gdzie znajdował się tron. Żeby się do niego dostać, Viviane musiała ich minąć. Przechodząc wymieniała z Nigmet spojrzenia i samo to ją uspokoiło. Z oczu przyjaciółki wyczytała, że wszystko przebiegło pomyślnie.

            - Nigmet, Callanie… Witam was z powrotem. Mam nadzieję, że przynosicie dobre wieści – odezwała się dopiero, kiedy usiadła już na tronie.

            Jej przyjaciele przyklęknęli na jedno kolano. Nigmet oczywiście też, zamiast dygnąć jak na damę przystało, ubrana w swój podróżniczy strój, przyklęknęła w tej samej manierze, co Callan. Jakoś czuła się dzięki temu swobodniej.

            - Wróciliśmy, wasza wysokość – odparła, patrząc Viviane prosto w oczy. – Sojusz z Flosterrą został zawarty.

            - Doskonale.

            - Porażka nie wchodziła w grę – stwierdziła Nigmet, a w jej oczach błysnęły drapieżne iskierki. – Król Rongvald rad był, mogąc zawrzeć z Silvaterrą przymierze. Kazał nam przekazać, że sojusz jest już sprawą pewną i postanowioną. Jedynie szczegóły współpracy chciałby omówić osobiście i przy okazji poznać zwyczaje naszego królestwa.

            - Rozumiem. Niech i tak będzie.

            - Król Flosterry przekazał również podarunek, dla waszej wysokości na znak przyjaźni obu królestw – oznajmił Callan. – Czy przywołać…

            - Nie trzeba – przerwała mu Viviane, gestem dłoni nakazując milczenie. – Niebawem przygotujemy się na wizytę króla Flosterry. Jako, że prowadziliście rozmowy dyplomatyczne, chciałabym, żebyście osobiście dopilnowali, by jego najbliższa wizyta przebiegła pomyślnie.

            - Tak jest, wasza wysokość – odpowiedzieli chórem.

            - Możecie odejść.

            - Tak jest, wasza wysokość

***

            Zaraz po audiencji w sali tronowej, gdy już największe zainteresowanie szlachty naszą podróżą opadło, zwiliśmy. Udało nam się wydostać i niepostrzeżeni udaliśmy się na spotkanie z Viviane, by tym razem już na spokojnie wszystko jej opowiedzieć.

            Wiedziałam jednak, że dobrze postąpiliśmy, wstępny raport zdając oficjalnie. Lepiej było uważać, by nie prowokować niepotrzebnie postronnych, a tym bardziej członków Legionu. Było to przemyślane posunięcie. Teraz zaś mogliśmy na spokojnie zobaczyć się z Viviane i ciężko było mi już ukryć podekscytowanie.

            Świetnie bawiłam się podczas tej podróży, ale nie potrafiłam przestać się martwić. I nie chodziło tylko o Legion i podstawowe zagrożenia. Wiedziałam, że Reynald i Nukki ją ochronią. Miała również wsparcie Meeri, Eili i Orlaith. Wiedziałam jednak, że będzie się o nas martwić. Wiedziałam, że nikomu nie mówi o Reynaldzie. Nawet mi opowiadała o tym dość nieśmiało i z pewną rezerwą. Może czuła, że jej nie wypada?

            Zapukałam do drzwi i gdy tylko się otworzyły, Viviane uwiesiła mi się na szyi. Callan i Reynald skwitowali to cichym śmiechem i uścisnęli sobie po męsku ręce. Cieszyło mnie to, że nawet taki gbur jak Callan zdołał się z kimś zaprzyjaźnić. Wierzyłam, że Reynald był jego druhem i powiernikiem tajemnic.

            - Nigmet, tak się cieszę – powiedziała Viviane, puszczając mnie wreszcie. – Martwiłam się. O was oboje.

            - Domyślam się – mruknęłam, uśmiechając się z politowaniem. – Zadręczała się pewnie, nie Rey?

            Nie odpowiedział, skinął tylko głową. Podszedł do nas i też mnie uściskał. Wywróciłam oczami, ale nie protestowałam. Poklepałam go jedynie po plecach.

            - I jak? Jak było, mówicie – powiedziała Viviane.

            - Rongvald i jego siostra Laurette przywitali nas bardzo ciepło – zaczęłam z uśmiechem. – Wbrew mojemu wyobrażeniu, byli bardzo ciekawymi i przyjaznymi ludźmi. Cieszyła ich możliwość poznawania kogoś z Silvaterry i sojusz jest pewny. Myślę, że zyskaliśmy świetnych sprzymierzeńców, Viviane. Twój pomysł był genialny.

            - Dobra, to my was zostawimy – powiedział Reynald, ciągnąc Callana do drzwi. – Pogadajcie sobie na spokojnie. O, Orlaith.

            - Orlaith! – pisnęłam, wyciągając przed siebie ręce. – Chodź no tu!

            Uściskałyśmy się na powitanie.

            - No, opowiadajże, jak było?

            - No właśnie, długo będziesz kazała nam czekać? – naburmuszyła się Viviane.

            - Już, już mówię – odpowiedziałam, gdy zasiadłyśmy razem na łóżku Viviane, jak prawdziwe przyjaciółki na plotkach i tak to trochę wyglądało, choć w rzeczywistości omawiałyśmy wiele ważnych spraw.

            Opowiedziałam im w zasadzie o wszystkim od samego początku. O napadzie, naszej wizycie nad jeziorem, wspominkach i moim żarcie. Opowiedziałam im też o moim pierwszym spotkaniu z Rongvaldem, o tym jak pokazał mi pole kwiatowe i wszystkich tych rzeczach, które wydarzyły się podczas naszej podróży.

            - Cieszę się, że wróciliście bezpieczne – stwierdziła Viviane. – Dziękuję Nigmet, świetnie się spisaliście.

            - Nie masz za co dziękować, Viviane – odparłam, kręcąc głową. – To była fajna przygoda, bardzo ciekawe doświadczenie, serio. Poza tym… Ja też chcę pomóc, też chcę coś zrobić, więc pojadę gdziekolwiek, jeśli tylko się do czegoś mogę przydać.