Świat: Rozdział 4

Kolejne godziny naszej podróży mijały spokojnie. Przeprawialiśmy się właśnie przez ten "jakże niebezpieczny" las. O tak, trochę drzew i krzaków. Doprawdy przerażające. Przecież mógł nam przebiec drogę jeleń albo, no nie wiem, zając. To tragiczne! Reynald skupiony był na pilnowaniu towaru i nas. Rami spał na powozie, a ja maszerowałam za całym pochodem wraz z Qian, która z zapałem opowiadała mi o ziołach, które znała i zbierała.

  – I ta właśnie świetnie nadaje się do odkażania ran oraz przy niektórych chorobach – wyjaśniła z entuzjazmem działanie kolejnej rośliny. Byłam pod wrażeniem, z jak ogromną pasją opowiadała mi o tych wszystkich rzeczach. Nie, żebym nadążała, czy była choćby w stanie wszystko zapamiętać, ale coś tam z pewnością będę w przyszłości kojarzyć, gdyż Qian mówiła w taki sposób, że potrafiła naprawdę zaciekawić swojego słuchacza. Grzecznie, więc potakiwałam głową, co jakiś czas zadając pytanie lub komentując coś, co właśnie usłyszałam. To było naprawdę godne podziwu z jej strony. Posiadała niesamowitą wiedzę i umiała ją przekazać. Szkoda, żeby taki geniusz się zmarnował. Powinna jak nic zostać farmaceutką. Przy takiej zdolności do uczenia się nie powinna mieć najmniejszego problemu z przyswojeniem wiedzy.

Doskonale też rozumiałam jej zainteresowanie leczeniem, jako że sama pragnęłam pójść na studia medyczne. Chciałam zostać lekarzem. Co prawda mnożyło się ich w tych czasach na potęgę, a jednak był to zawód na tyle potrzebny, że każdy mógł zarobić przy tym niezłe pieniądze. Tak... Byłam materialistką. Przynajmniej do pewnego stopnia, ale bardzo zależało mi na dobrze płatnej pracy. Bo co w tych czasach można bez pieniędzy? Chciałam wyrwać się z domu, zasmakować życia i przy okazji zapewnić bliskim dobrobyt. Taki miałam plan. Obecnie czekałam na wyniki egzaminów końcowych, kiedy spotkałam Jaelle i trafiłam... No właśnie. Gdzie ja trafiłam? A termin ogłoszenia wyników zbliżał się wielkimi krokami. Wiedziałam, że jeśli czym prędzej nie wrócę, mogę nie zdążyć z oddaniem papierów na studia i moje marzenie legnie w gruzach. To, dlatego tak mi zależało na powrocie do domu. Nie miałam wtedy pojęcia, że to może nie być takie proste. Niewiedza jest czasem błogosławieństwem.

  – Rozumiesz? – spytała Qian, przyglądając mi się badawczo.

  – Jak na razie tak – mruknęłam, wzruszając ramionami. – Staram się przyswoić sobie jakoś te informacje.

  – Jak mówię za dużo albo nie zrozumiale to daj znać. Niestety, gdy zaczynam mówić o ziołach to po prostu nie mogę przestać. One są takie ciekawe, mają tyle zastosowań, a w zależności od ich połączenia można uzyskać różny efekt. Czy to nie interesujące?

  – Bardzo – zaśmiałam się. – Ale najwspanialszy jest twój entuzjazm. Mówisz z taką energią, błyskiem w oczach. Nikt nie śmiałby zwątpić, że naprawdę uwielbiasz uczyć się o roślinach leczniczych.

  – Przesadzasz. Ja tylko trochę się tym interesuję.

  – Nieco więcej wiary w siebie.

Qian na swój sposób mnie inspirowała. Widząc ją, widząc jak się stara, chciałam również coś zrobić. I okazja nadarzyła się szybciej, niż byłam na to gotowa. Reynalda zaniepokoił jakiś hałas, dochodzący gdzieś zza drzew. Kazał zatrzymać powóz. Dłuższą chwilę nasłuchiwał, aż wreszcie oznajmił:

  – Zaczekajcie tu chwilę. Chcę to sprawdzić zanim ruszymy dalej.

  – To może być pułapka – stwierdził ojciec Qian.

  – Wiem, dlatego pójdę to najpierw sprawdzić. Sam mogę przemknąć niepostrzeżenie – wyjaśnił Reynald i zniknął pomiędzy drzewami. Zapadła cisza. Długa i denerwująca. Wszyscy w napięciu nasłuchiwali i obserwowali. Nie rozumiałam, czego tak się obawiają. Jaka pułapka? Co? Spodziewali się, że policja czeka za następnym zakrętem i łapie tych, którzy przekraczają prędkość? Ale jak szybko mógł jechać powóz, za którym dało się nadążyć pieszo? I czy w ogóle w lesie są jakieś ograniczenia prędkości? Śmieszne. Niemniej jednak udzieliła mi się atmosfera i też czułam jakiś dziwny niepokój. Wtedy Rami podniósł alarm. Jako, że stał najbliżej, pierwszy zauważył dwóch rosłych mężczyzn, z czymś na wzór maczety, w dłoniach.

  – No pięknie – mruknęłam. – Kolejni przebierańcy. Lecz nie było mi dane długo pozostać w tej błogiej niewiedzy. Przez jakiś czas mój mózg jeszcze walczył ze świadomością, nim dotarła do mnie prawda. Rami powoli próbował się wycofać, a ja stałam z boku obserwując całe zajście. Zmysły alarmowały mnie na potęgę, ale czułam się, jakbym wciąż wciskała przycisk "drzemka" na budziku. Ostrza niebezpiecznie połyskiwały w słońcu. Konie zrobiły się niespokojne, a rodzice Qian próbowali znaleźć drogę ucieczki.

  – Rami – jęknęła Qian. – Chodź do mnie prędko.

Ale chłopiec jej nie posłuchał. Wyciągnął przed siebie procę i strzelił w jednego z oprychów kamieniem, który miał w kieszeni jeszcze z poprzedniego dnia. Tamten zmarszczył brwi i wyraźnie nie miał pokojowych zamiarów wobec dziecka.

  – Rami! – krzyknęłam. Mężczyzna wyszczerzył kły. I wiedziałam już, że to nie przelewki. Nie miałam tylko pojęcia, co zrobić. Jeszcze chwila i będzie po dzieciaku, a potem i po nas. Po Reynaldzie natomiast nie było ani śladu. Co, jeśli coś mu się stało? Byłam przerażona. A jednak... Nie mogłam stać bezczynnie. Nie chciałam. Przypomniałam sobie ten błysk w oczach Qian i wiedziałam, że muszę działać.

  – Pssst – wyszeptałam. – Odciągnę ich uwagę od Ramiego, a ty leć po Reya.

  – Ale – zaprotestowała.

  – To nie była prośba – oznajmiłam stanowczym głosem. – Natychmiast! – W tej samej chwili dałam kilka ogromnych susów, dopadając do Ramiego. Pociągnęłam go w tył. – Biegnij do rodziców – rozkazałam, a on posłusznie czmychnął. Miałam zamiar zrobić to samo, ale gdy jeden z mężczyzn wyciągnął ogromną łapę w moją stronę, zamarłam. Sparaliżował mnie strach. Jedyne, co mogłam zrobić to stać. W ostatniej chwili przypomniałam sobie o sztylecie od Reynalada. Do licha, o czym ja w ogóle myślałam? Co miałam im zrobić? Dźgnąć ich? A właściwie, poczuliby w ogóle? Bo skórę na rękach mieli zrogowaciałą jak u starych krokodyli. Mimo to ostrożnie sięgnęłam ręką do paska.

  – Nie radze, paniusiu – wycedził mężczyzna, ale nie posłuchałam. Wyraźnie niezadowolony moim nieposłuszeństwem, zamachnął się bronią, zanim zdążyłam cokolwiek zrobić. – Ostrzegałem – dodał i jestem pewna, że widziałam jak ogromne ostrze szybuje w moją stronę.

Sądziłam, że umrę. Ja już widziałam swoją śmierć, swój koniec. Zacisnęłam mocno powieki, oczekując bólu, ale nic się nie stało. Otworzyłam niepewnie oczy i zobaczyłam przed sobą Reynalda, blokującego atak za pomocą swojego miecza.

  – Nigmet uciekaj stąd! – krzyknął, ale ja stałam jak zaczarowana. Nogi miałam jak z waty, a serce łomotało jak szalone. Wtedy ktoś szarpnął mnie za ramię, odciągając do tyłu. To była Qian, która zachowała więcej rozsądku niż ja. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie, a jednak moja percepcja musiała być mocno zaburzona, bo nawet nie zauważyłam, kiedy było po wszystkim. Reynald wbił miecz w ziemię i rzucił mi pełne troski spojrzenie.

  – Nic ci nie jest? – spytał.

  – Co? – wydukałam. – Nie... Nic.

Odetchnęłam z ulgą, jak i wszyscy. Czułam jak ostatnie siły opuszczają moje ciało, a nogi ugięły się pod moim ciężarem. Pacnęłam na ziemię, trzęsąc się jak liść na wietrze.

  – Nigmet! Nigmet! – Reynald spanikował.

  – Nigmet, już po wszystkim – powiedziała spokojnie Qian. – Reynald, nic jej nie jest. Jest tylko przerażona.

  – Na boga, nie strasz mnie tak – jęknął. – Myślałem, że jednak coś ci zrobili.

  – Mi... nie... Ale ty... Twoje ramię – mówiłam, czując jak ciepłe łzy napływają mi do oczu. – Jezu... Ty...

  – To? Nic takiego. To tylko zadrapanie – powiedział, zerknąwszy na swoje ramię.

  – Tylko zadrapanie... Tylko zadrapanie. Oszalałeś?! – wrzasnęłam. – Jesteś ranny.

Próbowałam się zebrać, coś zrobić... Przecież nawet ja powinnam być w stanie udzielić mu, chociaż pierwszej pomocy, ale ciało wciąż odmawiało mi posłuszeństwa. Miotałam się, zalewając się łzami. Byłam beznadziejna. Nawet tyle nie mogłam zrobić. Nic nie mogłam zrobić.

  – Spokojnie. Mam coś dobrego na takie okazje – powiedziała Qian. Jej ręce też się trzęsły, a jednak dzielnie zabrała się za przygotowanie opatrunku. Wzięłam głęboki oddech, a potem jeszcze jeden i z całej siły uderzyłam się w policzki otwartymi dłońmi. Buzia piekła niemiłosiernie, ale to pomogło mi się jakoś zebrać.

  – Qian, masz bandaże? – spytałam. – Ja opatrzę ranę, uczyłam się kiedyś jak się to robi.

  – Dobrze. Nałożę tylko odpowiednią mieszankę. Daj mi dwie minuty, żeby to utrzeć.

  – Dobra – mruknęłam. – Rey, pokaż ramię.

Rana nie była ani rozległa, ani głęboka. Oczywiście krwawiła, ale nie tak znacznie, jak sądziłam na początku. Nie pytałam już nawet czy mają gaziki i wodę utlenioną, bo znałam odpowiedź. Wzięłam pojemnik z pitną wodą i delikatnie polałam rękę Reynalda, by zmyć krew i zobaczyć, czy w rozcięciu nie ma brudu. Qian przyłożyła kawałek materiału wraz z zieloną papką, a ja owinęłam dokoła coś, co oni śmieli nazywać bandażem.

  – I gotowe – odetchnęłam z ulgą.

  – Jesteś w tym całkiem niezła – stwierdził z uznaniem Reynald.

  – Cóż... Chciałam być lekarzem – przyznałam cicho.

  – Naprawdę? To wspaniale. Myślę, że byłabyś świetna! – oznajmił entuzjastycznie.

  – Ale nigdy nie będę, jeśli nie uda mi się wrócić do domu.

  – Nigdy nie mów nigdy...

W końcu nadszedł czas rozstania. Otóż nasze drogi powoli się rozdzielały. Pracodawcy z początku nie chcieli nam zapłacić, twierdząc, że to Rey naraził nas na niebezpieczeństwo, oddalając się wtedy w lesie. Gotowa byłam się kłócić. Nie dla siebie, tylko dla Reya. Chciałam powiedzieć, że przecież ja tam byłam, ale i tak nie zamierzali mnie słuchać. Ostatecznie pieniądze dostaliśmy, a wszystko za sprawą wstawiennictwa Qian, która niezwykle racjonalnie przedstawiła swoje zdanie, nie pozostawiając rodzicom żadnej linii obrony.

  – Qian, teraz masz świetną szansę z nim pogadać – stwierdziłam, uśmiechając się ciepło. – Pod pretekstem pożegnania... Idź. Ja zagadam twoich rodziców.

  – Taki mam zamiar – padło w odpowiedzi. – Dziękuję ci za wszystko, Nigmet. To były zaledwie dwa dni, ale mam wrażenie jakbyśmy znały się od lat.

  – To prawda. Mam podobne odczucia – odparłam.

  – Pokazałaś mi, że należy walczyć o swoje i to zamierzam zrobić. Gdy spotkamy się ponownie, będę już prawdziwą zielarką.

  – Trzymam cię za słowo – zaśmiałam się. – Ale mylisz się, jeśli sądzisz, że coś zrobiłam. Ja tylko nie chciałam zostać w tyle, gdy zobaczyłam jak bardzo jesteś zdeterminowana, by spełnić swoje marzenia.

  – To dla ciebie – oznajmiła Qian, wręczając mi jakieś notatki. – Masz tu opisane zioła, które znam. Mogą ci się przydać w dalszej podróży.

  – Nie potrzebujesz tego? – zdziwiłam się.

  – Mam wszystko w głowie.

  – W takim razie w porządku. Dziękuję.

  – Bądź zdrowa, Nigmet. Mam nadzieję, że uda ci się wrócić bezpiecznie do domu.

  – Tak... Na pewno – odparłam  i uśmiechnęłam się ciepło, obserwując jak Qian zmierza w stronę Reynalda, by z nim porozmawiać.  I dopiero wtedy zmroziła mnie pewna myśl. Co jeśli Qian też podoba się Reynaldowi? Jasne, życzę im szczęścia. Ale... Co jeśli... Zostanę sama. Zadrżałam, przerażona tą wizją. Qian była przecież wspaniałą dziewczyną. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby wpadła mu w oko. Czy wtedy nie zmieniłby planów? Nie postanowiłby ruszyć za nią? A ja? Zaczęłabym zawadzać, jak piąte koło u wozu. Ta myśl była straszna. Nie chciałam zostać sama. Nie miałam tam nikogo poza Reynaldem. W ostatniej chwili udało mi się powstrzymać samą siebie, by im nie przeszkodzić w rozmowie. – Nie... – wyszeptałam. – Nie wolno mi. – I nagle poczułam się tak marnie i żałośnie. Jak mogłam w ogóle wpaść na taki pomysł, żeby im przeszkodzić? Jak podłym trzeba być człowiekiem, by w ogóle rozważyć coś tak samolubnego? Westchnęłam ciężko i skierowałam się do rodziców Qian, którzy karmili właśnie konie. – Są piękne – oznajmiłam i próbowałam pogłaskać jednego z nich, lecz wierzgnął niespokojnie, a ja odskoczyłam przestraszona.

  – Poczciwe klacze – przyznał ojciec Qian. – Nie bój się, nie zrobią ci krzywdy.

  – Nie boję się – mruknęłam. No dobra. Boję. Nigdy nie miałam do czynienia z końmi.

  – To gdzieś ty się chowała? – zdziwił się mężczyzna.

  – Też się zastanawiam – skwitowałam, marszcząc brwi.

  – Konie wyczuwają dobrych ludzi, więc nic ci nie zrobią.

  – To może, dlatego mnie nie lubią...

  – Lubią, lubią. Tylko nie można się ich bać. Wyczuwają niepokój.

  – Tak samo jak psy? – zapytałam.

  – Konie bardziej. To inteligentne stworzenia.

Spojrzałam w kierunku miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą widziałam Qian z Reynaldem. Teraz jednak stał tam sam i wyraźnie się nad czymś zastanawiał. Moje serce zabiło szybciej. Może się dogadali, może Reynald jedzie za nią? Bałam się, że to usłyszę. Byłam straszną egoistką, chcąc, by wciąż mi pomagał. "Żałosne" – skarciłam się w myślach. Zacisnęłam dłonie w pięści i poszłam z nim porozmawiać.  Byłam gotowa zaakceptować, cokolwiek postanowił. Nie miałam przecież prawa niczego oczekiwać. Poniekąd im nawet kibicowałam... Byliby świetną parą i wiedziałam o tym.

  – Rey – odezwałam się, siląc na uśmiech, a widząc jego minę, zamarłam. – Coś się stało?

  – Nigmet... Przed chwilą rozmawiałem z Qian.

  – Wiem. Coś się stało, tak?

  – Zostałem odrzucony – oznajmił, marszcząc brwi. – Ja. Odrzucony. A przecież nawet nie próbowałem nic... Nie rozumiem tego. – Spojrzał na mnie wzrokiem smutnego szczeniaczka i westchnął. – Qian powiedziała, że mnie lubi, a zaraz potem, że i tak nie chciałaby nic więcej, że musi spełnić swoje marzenia o zostaniu zielarką.

Parsknęłam śmiechem.

  – Rey, padłeś ofiarą kobiecej logiki – oznajmiłam rozbawiona.

  – Nie rozumiem tego. Zostałem ni z tego ni z owego odrzucony. Co takiego zrobiłem?

  – Dostałeś kosza Casanovo, pogódź się z tym – mruknęłam.

  – Ale dobrze się stało – stwierdził po chwili. – Przynajmniej nie musiałem łamać serca tej dziewczynie.

  – Aleś ty skromny – skwitowałam. – Nie byłoby warto tego robić.

  – Nigmet, nie dopóki wciąż mam jeszcze coś do zrobienia – odparł z powagą Reynald i dodał: – No i nie mogę cię zostawić samej. Obiecałem pomóc.

  – Rey – wyszeptałam.

  – Chodź. Ruszamy dalej.