Świat: Rozdział 12

         Minęło już trochę czasu, odkąd Viviane i Callan przyłączyli się do naszej podróży. Udało nam się na dobre zgubić ludzi Ejvalda i wreszcie mogliśmy odetchnąć z ulgą. Cal też się już zaaklimatyzował i nadzwyczaj dobrze dogadywał się z Reynaldem, chociaż podejrzewałam, że to całkowicie zasługa Reya. Viv wciąż podchodziła z dystansem do naszego wrednego rycerza, ale zdawała się go już nie bać, zaś większość czasu spędzała u boku Reynalda, który finalnie porzucił zabawę w ‘księżniczkowanie’ i zaczął jej mówić po imieniu. Żyć nie umierać.

         Był piękny, ciepły poranek, który zastał nas w zajeździe, w drodze pomiędzy dwiema wioskami. Ze względu na Viv, staraliśmy się jednak, by nie nocować pod gołym niebem. Mi ten układ całkowicie pasował. Obudziłam się skoro świt, ubrałam w swój strój podróżny i wyszłam na zewnątrz, by rozprostować nogi. Usiadłam na drewnianej ławeczce i przeciągnęłam się, ziewając leniwie.

  – Bo muchę połkniesz – usłyszałam.

  – Nie śpisz już? – zdziwiłam się, pewna, że Callan do rannych ptaszków nie należy.

  – Od dobrej godziny. Relaksowałem się tu na kamieniu, dopóki ktoś nie zaczął się tu rozbijać.

  – Że niby ja? – mruknęłam.

  – A widzisz tu kogoś innego?

  – A ty, co? Myślisz, że masz świat na własność.

  – Może.

  – Masz problemy ze spaniem? – spytałam po chwili namysłu.

  – Nie miałem, póki podróżowałem sam.

  – Co?

  – Reynald straszliwie chrapie. Próbowałem nawet zatkać mu nos, ale nic z tego. Tylko chrząknął jak prosiaczek.

          Parsknęłam śmiechem.

 – W sumie nie słyszałam nigdy, żeby chrapał, ale też nigdy specjalnie nie widziałam go jak śpi.

  – Nie chciej.

  – A tu, co tak wesoło? – zapytał Reynald, wychodząc z zajazdu. – Widzę, że macie dobry  humor.

          Na widok Reya, oboje z Callanem wybuchliśmy śmiechem i dłuższą chwilę nie mogliśmy się uspokoić. W tym czasie dołączyła do nas też Viv i teraz stała u boku Reya, przyglądając nam się z wyraźnym zaciekawieniem.

  – Dobra, dobra. Nie wiem, co was tak bawi, ale ruszcie się. Trzeba zjeść śniadanie i iść dalej.

          Tak też się stało. Po posiłku skierowaliśmy się w stronę kolejnej wioski. Na razie cała podróż była jeszcze bez ładu i składu. Nie wiedzieliśmy jak pokonać Ejvalda i usadzić Viviane na tronie. Toteż na razie jedynie uciekaliśmy, by nie dać się złapać. Cieszyliśmy się każdą beztroską chwilą, całkiem nieźle się przy tym bawiąc. A jednak bez wątpienia wszyscy martwiliśmy się tym, co nieuniknione.

        Panowie szli, jako pierwsi, rozprawiając o czymś entuzjastycznie. Ja wraz z Viv szłam kawałek za nimi. Plotkowałyśmy sobie spokojnie o różnych rzeczach. Viviane strasznie się podobała cała ta nasza wyprawa, nawet, mimo wszystkich okoliczności. Cieszyła się, że może zobaczyć swoje królestwo z innej perspektywy.

  – Odważna to tu jesteś ty – stwierdziłam po chwili namysłu. – Ściga cię zły, złyyyyy generał z całym wojskiem, a ty mi tu wyskakujesz, że naprawdę miło spędzasz czas. Nie boisz się?

  – Boję, ale wy pomagacie mi zapomnieć o tym strachu. W efekcie świetnie się bawię.

  – Cóż... To dobrze. Ale tak sobie myślałam – zaczęłam z powagą. – No, bo my z Reyem obiecaliśmy, że pomożemy ci pokonać Ejvalda i w ogóle... Ale nigdy nie spytaliśmy czy w ogóle chcesz. Może lepiej byłoby, gdybyś ukryła się i żyła cicho, ale szczęśliwie. Gdybyś zniknęła na dostatecznie długo, może Ejvald pomyślałby, że...

  – Nie! – zaprotestowała energicznie Viviane. – To mój obowiązek, jako następczyni tronu. Ejvald stanowi zagrożenie dla moich poddanych.

  – No tak, ale czasem może lepiej zrezygnować? – zapytałam.

  – Ale ja nie chcę rezygnować. Poza tym robię to nie tylko dla dobra królestwa. Mam też własny powód.

  – Jaki? – zaciekawiłam się.

  – Słyszałam jak ludzie mówili o moich rodzicach, że to ich wina, bo pozwolili Ejvaldowi na to wszystko. Dlatego muszę go powstrzymać i oczyścić honor rodziców. Wierzę, że mieli ważny powód, by pozwolić Ejvaldowi na to wszystko. Oni naprawdę troszczyli się o to królestwo...

  – Jesteś silna. Nic, tylko pozazdrościć – stwierdziłam, wzdychając ciężko.

  – Ale tak naprawdę, sama nic nie mogę zrobić.

  – Dlatego masz nas. Chociaż i tak osiągnięcie celu może się okazać niemożliwe. Nie chciałabym cię pozbawiać nadziei, ale jestem realistką. Potrzeba nam cudu, boskiej interwencji, żeby wygrać tą bitwę.

  – Więc, dlaczego zgodziłaś się pomóc. Ponieważ Reynald tego chciał? – spytała z powagą Viviane, wpatrując się we mnie z uwagą.

  – Co? Nie – zaśmiałam się. – W zasadzie sama nie jestem do końca pewna dlaczego. Miałam wrażenie, że tak właśnie musi być, że to jest właśnie to, co powinnam teraz zrobić. Wiem, gadam głupoty – dodałam.

  – Nie koniecznie. Może to była ręką przeznaczenia.

  – Może... Chciałabym wierzyć, że był jakiś głębszy sens w tym, że się tu pojawiłam.

Jakiś czas później dotarliśmy do wioski, gdzie odbywał się jarmark. Przeciskaliśmy się przez tłum, podziwiając rozmaite towary. Viviane zatrzymała się na chwilę przy biżuterii, z pewną tęsknotą oglądała świecidełka. Kiedyś pewnie miała dużo takich rzeczy i o wiele bardziej wartościowych.

  – To pasowałoby tobie – powiedziała wreszcie, przykładając mi do szyi łańcuszek z błękitnym kryształem.

  – Ładne – przyznałam. – Masz oko.

  – W rzeczy samej. Świetny gust, panienko – przytaknęła sprzedawczyni. – Za pięć srebrnych monet mogę wam to dać.

  – Niestety nie mamy pieniędzy – odparłam. – Chciałyśmy jednak przynajmniej pooglądać, bo ma pani tutaj cudowne rzeczy.

  – Oglądanie nic nie kosztuje – zaśmiała się radośnie kobieta. – Patrzcie sobie do woli.

  – O! To czerwone jest ładne – ożywiłam się na widok naszyjnika. – Chociaż raczej dziwnie bym w tym wyglądała.

–Czemu? – zdziwiła się Viviane. – Czerwony też ci pasuje. Może nawet bardziej, niż tamten błękitny – przyznała. – Jestem zwolenniczką jasnych kolorów, a błękit podkreślał kolor twoich oczu. Niemniej, czerwony bardziej pasuje do twojej osobowości.

  – Do mojej osobowości, powiadasz? Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób.

  – Jak to?

  – Zazwyczaj nie noszę żadnej biżuterii. Jest denerwująca. Chociaż czasem nawet ja lubię coś takiego założyć.

  – Oczywiście, że kolor musi pasować do osobowości. Nawet bardziej, niż do wyglądu! – Viviane zdawała się być w swoim żywiole. – Jeśli będziemy kiedyś miały okazję, musimy ubrać cię w piękną suknie i dobrać jakieś urocze dodatki.

  – Daj mi spokój. Taki stój pasuje mi bardziej. Nie umiem chodzić w takich feretach. Gorąco w tym i duszno.

          Chwilę jeszcze przebierałyśmy w kolczykach i naszyjnikach, aż wreszcie ruszyłyśmy dalej, chcąc dogonić Reynalda i Callana, którzy kilka stoisk dalej, oglądali broń. Wypatrzyłam tam miecz, ale nie taki zwykły, bo dostosowany specjalnie dla kobiet. Ostrze było wąskie, a rękojeść drobna, dzięki temu broń była o wiele lżejsza, a zarazem bardzo ładna dzięki ręcznym zdobieniom i wtopionym kryształkom.

  – Widzę, że panienka zna się na rzeczy. To bardzo dobry miecz. Lekki i poręczny. Niech panienka sprawdzi, jaki wygodny – usłyszałam.

Wzięłam broń do ręki i uśmiechnęłam się. Takim to można było walczyć, a nie tym żelastwem, które nosił Reynald.

  – Podoba ci się? – spytał Callan.

  – No, ale i tak nie umiem tym władać. Chociaż może warto byłoby się nauczyć.

  – Kupię ci, jeśli chcesz.

  – Nie – wtrącił się Reynald. – My jesteśmy od tego, żeby je bronić. Nigmet tego nie potrzebuje.

  – To prawda. Poza tym wciąż mam ten sztylet od Reya. W razie zagrożenia mogę go użyć.

  – Skupcie się, szukamy noclegu.

  – Reynald chyba się czymś martwi – wyszeptała Viviane.

           Wzruszyłam ramionami i rozejrzałam się dokoła. Też miałam to nieprzyjemne uczucie, że coś jest nie tak. Wtedy dostrzegłam w tłumie Jaelle. Tak samo jak poprzednim razem. Wątpiłam, że ją dogonię, a jednak coś mówiło mi, żeby iść za nią. Tak też zrobiłam. Zaczęłam przeciskać się przez tłum ludzi, aż wpadłam w alejkę pomiędzy budynkami i rzuciłam się do biegu. Nie wiedziałam, dokąd biegnę. Podążałam tylko za wiedźmą. Skręciłam raz w prawo, a potem w lewo i znów jakiś czas podążałam prostą drogą. Gdy wypadłam na kolejną szerszą ulicę, z przerażeniem zobaczyłam wojsko.

          Jaelle już dawno zniknęła. Może pojawiła się tylko po to, by pokazać mi, że w wiosce są ludzie Ejvalda? Nie wiedziałam, ale jakikolwiek miała motyw, by się pokazać, byłam jej wdzięczna. Czym prędzej ruszyłam w drogę powrotną. Tylko, skąd ja właściwie przyszłam? Kierowałam się na czuja, próbując sobie przypomnieć, którędy szłam. I kiedy już byłam pewna, że się zgubiłam, w tłumie mignęła mi czarna czupryna naszego wrednego rycerza.

Zziajana dopadłam do Callana i Reynalda, mówiąc:

  – Mamy kłopoty.

 – Co?

 – Ludzie Ejvalda... Są tu... Kilka ulic dalej.

          Czym prędzej czmychnęliśmy w jakąś ciemną uliczkę, zastanawiając się co dalej.

  – Musimy wydostać się z wioski – oznajmił Reynald.

  – Nie, to za duże ryzyko – zaprotestował Callan. – Możemy na nich wpaść, jeśli będziemy się tu dłużej kręcić. Lepiej gdybyśmy szybko znaleźli jakiś nocleg i odczekali aż sobie pójdą.

  – Jeśli o nas usłyszą, będzie źle. Powinniśmy natychmiast wyruszać.

  – Nie – stwierdziłam. – Zgadzam się z Callanem. Nie wyglądało na to, żeby nas szukali. Oni tu po prostu są. Jeśli wmieszamy się w tłum, zachowując spokój, nikt nie zwróci na nas uwagi, a my zdołamy przeczekać zagrożenie.

  – Dobra. Niech wam będzie – Reynald skapitulował.

          Udało nam się dostać do najbliższej gospody i wynająć dwa pokoje, ale nie obyło się bez narady.

  – Przydałoby się trzymać rękę na pulsie – stwierdził Reynald. – Pójdę się nieco rozejrzeć.

  – To zły pomysł. Bardziej przydasz się tutaj do pilnowania Viviane.

  – Ja pójdę – zaproponował Callan.

  – Pójdę z tobą – mruknęłam. – Ja wiem, gdzie ostatnio byli ludzie Ejvalda.

  – Lepiej, żebyś tu została – nalegał Reynald. – Część z nich może cię już kojarzyć.

 – Daj spokój. Raz mnie tylko widziało kilku. Zresztą Callana też. Zagrożenie jest takie samo dla każdego, ale nie wyobrażam sobie, żeby zostawić naszą wredotkę z Viv.

  – Dobra. Ale uważajcie.

  – To się rozumie samo przez się – skwitowałam, salutując radośnie.

          Gdy tylko wyszliśmy z pokoju, Callan spytał, przyglądając mi się badawczo:

  – Co wymyśliłaś?

  – Co masz na myśli? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

  – Masz jakiś pomysł, prawda?

  – Dlaczego tak uważasz?

  – Bo się uśmiechasz – stwierdziłam Callan.

  – A, to akurat z zupełnie innego powodu – zaśmiałam się radośnie. – Nie zwracaj uwagi. I nie, nie mam planu. Ale masz rację, celowo wolałam, żebyś to ty poszedł ze mną. Jeśli wpadnę na jakiś plan, z tobą będzie łatwiej go zrealizować. Rey za bardzo się martwi.

  – Czyli jednak, znowu coś knujesz.

  – Zabrzmiało, jakbym snuła jakieś niecne plany cały czas – naburmuszyłam się. – Chodź.

  – To, co wymyśliłaś?

  – Ale ty jesteś uparty, Calluś.

  – Nie nazywaj mnie tak – syknął. – Pyzo.

  – Hej. Wcale nie jestem pyzą – oburzyłam się. – Wredny rycerz. Kto to takie wyszkolił?

  – Więc?

  – Trzeba rozsiać plotki, że tu byliśmy, ale że już nas nie ma, że kierujemy się gdzieś indziej, niż w rzeczywistości. Najlepiej...

  – Do stolicy.

  – Właśnie. Do stolicy.

          Tak też zrobiliśmy. Kręciliśmy się po mieście, oglądając wystawione na targu towary. Rozsialiśmy kilka plotek o rzekomej podróży księżniczki do stolicy królestwa w celu odzyskania tronu i pobycie wojska w tym mieście. Dla przykrywki też, że z południa przybywa tu sam Ejvald z zamiarem powieszenia wszystkich żołnierzy, którzy jeszcze nie wyruszali w pościg za Viviane. Teraz musieliśmy poczekać, aż wieści się rozniosą.

  – Nigmet, chcesz się nauczyć szermierki? – spytał nagle Callan. – Mogę cię nauczyć.

  – Chcę – przyznałam – Ale Rey jest temu przeciwny.

  – Dlaczego go słuchasz?

  – Nie wiem... Może, dlatego, że wiele mu zawdzięczam, a i tak ciągle robię mu na przekór? Poza tym mam wrażenie, że byłbyś strasznym nauczycielem. Takim nauczycielem–tyranem.

  – Ale broń może ci się przydać. Sztylet to dobre zabezpieczenie, ale niewiele można nim zrobić. Działa w nim tylko element zaskoczenia.

  – Pewnie masz rację. Gdy ostatnio próbowałam go użyć, koleś się w ogóle nie przejął.

  – Więc może warto, żebyś jednak miała coś lepszego. Czasami samo posiadanie broni dużo daje.

  – No nie wiem. Dlaczego tak ci na tym zależy? – zaciekawiłam się.

  – Nie zależy. Po prostu nie rozumiem, czemu Reynald tak na was chucha. Z cukru nie jesteś. Nic ci się nie stanie, jeśli nauczysz się bronić, chociaż siebie. To będzie tylko z korzyścią dla nas wszystkich.

  – W takim razie naucz mnie – poprosiłam.

  – To chodź. Pójdziemy po tą broń, którą oglądałaś rano.

          No i Callan kupił mi tamten miecz, a ja skorzystałam jeszcze z okazji, żeby puścić kolejną plotkę.

  – Jesteś geniuszem zła – stwierdził Callan, uśmiechając się pod nosem.

  – Dziękuję, ale żaden ze mnie geniusz – odparłam. – Po prostu ludzie uwielbiają plotkować. Pamiętam, z jaką łatwością odnalazł mnie Reynald, gdy tylko popytał ludzi.

  – Ale, dlaczego kazałaś im tego nie rozpowiadać?

  – Ech... Gdybym powiedziała: idźcie i powiedzcie wszystkim, to wydałoby się podejrzane, nie? A jak się ludziom czegoś zakazuje, to bardziej, niż pewne, że zaraz wygadają.

  – Coś jednak wiesz.

  – To powszechna wiedza psychologiczna w moim świecie – skwitowałam.

  – Twoim świecie? – podchwycił Callan i zlustrował mnie uważnie.

  – No w sensie tam, skąd pochodzę – odpowiedziałam wymijająco i wróciliśmy do pokoju.

  – Trochę wam to zajęło – stwierdził Reynald na nasz widok. – Nigmet... Skąd to masz?

  – Ja jej kupiłem.

  – Już ustaliliśmy, że ona nie potrzebuje broni.

  – Uznaliśmy z Nigmet inaczej.

  – No proszę, jacy wy jesteście zgodni – warknął Rey, wyraźnie niezadowolony. – Co jeśli sama zrobi sobie krzywdę?

  – Callan powiedział, że nauczy mnie w drodze, jak tego używać.

  – Nie ma takiej potrzeby.

  – Rey, daj spokój – poprosiłam. – Nie zaszkodzi, jeśli będę umiała się bronić sama.

  – Sam świata nie zbawisz – oznajmił Callan.

  – Do czego pijesz?

  – Hej, dajcie spokój – mruknęłam. – To nie czas na kłótnie.

  – Nigmet ma rację. Uspokójcie się proszę – Viviane pociągnęła lekko Reynalda za ramię.

  – Lepiej zastanówmy się nad planem działania – powiedziałam z powagą. – Najpóźniej jutro rano powinni zniknąć stąd wszyscy żołnierze. Więc nie powinno być problemu, jeśli zostaniemy tu kilka dni.

  – Co masz na myśli, że najpóźniej jutro powinni zniknąć? – spytała Viviane.

  – Cóż... Wygląda na to, że zbierają się już w drogę – skłamałam, zerkając na Callana, a on skinął głową, potwierdzając moją wersję. – Pytanie, co dalej? Nie możemy wiecznie uciekać.

  – A masz na razie lepszy pomysł?

  – Cóż... Nie bardzo. A ty, Call?

  – Jest nas za mało, żeby ruszyć do stolicy – odpowiedział.

  – Jeszcze do niedawna, chciałeś tam iść sam, a czworo to za mało? – udałam zdziwienie i wytknęłam język do Callana, a on w odpowiedzi tylko uszczypnął mnie w ramię.

  – Ała! Pogrzało cię?

  – To nie mądruj.

          Viviane zaśmiała się cicho, ale szybko spoważniała.

  – Nigmet, sama powiedziałaś, że potrzebny nam cud. Mi też nie w smak jest uciekać, ale może powinniśmy na razie cierpliwie poczekać i zobaczyć, co się wydarzy?

  – Może masz rację Viv.