Królestwo: Rozdział 13

             Stał po środku różanego ogrodu, obserwując jak Nigmet zaciska usta w wąską linię, rzuca mu ostatnie pełne żalu spojrzenie i odwraca się do niego plecami. Wpatrywał się w jej sylwetkę, dopóki nie zniknęła w mroku. Nie zatrzymał jej, chociaż bardzo chciał. Nie wykrzyczał jej imienia, chociaż cisnęło mu się na usta.

            Wiedział, że postąpił właściwie. Nawet, jeśli teraz ją zranił, ta rana w końcu się zagoi. Nie dbał o to tak długo, jak była bezpieczna. Miał świadomość, jak samolubnie postępuje, ale przecież obiecał przyjaciołom, że będzie ją chronił, sobie również i słowa zamierzał dotrzymać. Nie mógł jej w to wszystko wplątywać. W to wszystko, co jej nie dotyczyło.

            Właśnie dlatego tak było dobrze. Właśnie dlatego nie udawał, że kocha inną. Zaprzeczył jej uczuciom, bo wiedział, że to ją zdenerwuje. A gniew zawsze pomagał się pozbierać. Była silna, więc pewnie poradziłaby sobie i bez tego, ale wolał ją do siebie zrazić. Wystarczyło, że będzie ją chronił z ukrycia.

             Tak naprawdę dopiero teraz odetchnął z ulgą. Teraz, gdy nie mogła już zobaczyć jego miny. Zaskoczyła go. Tak cholernie zaskoczyła. W życiu nie spodziewał się, że powie mu coś takiego. Naprawdę nie wyglądała na kogoś, kto pierwszy wyznaje swoje uczucia. Ani trochę się nie spodziewał. Nigdy nie potrafił przewidzieć jej działań…

***

             – Hej – powiedziałam z uśmiechem, wchodząc do biblioteki. – Ty już od rana tutaj, Orlaith?

            – Nigmet? – Spojrzała na mnie zaskoczona. – Nie powinnaś mieć lekcji z Callanem?

             – Wiesz, mam też inne rzeczy do zrobienia – zauważyłam spokojnie. – Chciałam sprawdzić, jak idą twoje poszukiwania. Poza tym nie mogę męczyć Callana codziennie. Musi wyzdrowieć.

             – Ale przecież sam zaoferował pomoc…

             – On też nie zna pojęcia „mierz siły na zamiary”. Uwielbia się zachowywać, jakby zwyczajne zasady tego świata w ogóle go nie dotyczyły – roześmiałam się radośnie. – Właśnie dlatego ktoś inny musi wykazać się rozwagą i go przypilnować.

             – Skoro tak mówisz…

             – Poza tym jesteśmy w bibliotece. Tutaj też mogę się wiele nauczyć, a dzięki Callanowi mam świetne podstawy.

             – Wszystko w porządku? – zapytała Orlaith, przyglądając mi się niepewnie.

            – Tak. Dlaczego?

             – Nie wiem… Wyglądasz jeszcze na zmęczoną. Masz podkrążone oczy…

             – Przyznaję, trochę się nie wyspałam – odparłam, uśmiechając się. – Przecież wczoraj byłam z Nukkim na balu i późno wróciliśmy.

             – Powinnaś jeszcze trochę pospać.

             – Nie mogę leniuchować – oznajmiłam, podchodząc bliżej i obejrzałam jedną z rozłożonych na stosie książek. – Masz coś?

            – Nie. Poszperałam trochę w legendach i takich tam. Pomyślałam, że przecież Legion Nowego Świata musiał wziąć skądś swoją ideologię, ale nic nie przychodzi mi do głowy.

             – Rozumiem. Teraz jak tak o tym myślę… Założę się, że jesteś dobrze obeznana w historii tego świata. Może mogłabyś mi trochę pomóc?

             – Tak, to prawda – przytaknęła Orlaith. – Ale nie wiem, czy jestem w stanie zastąpić Callan.

            – Nie bądź taka skromna.

             – Znasz legendę o tym, jak wybrano pierwszych władców?

             – Tak. Callan mi ją kiedyś opowiedział…

             – Potrafisz wymienić królestwa?

             – Silvaterra, Flosterra, Ingaria, Wschodnia Republika Salitudine, Glaciem Infrostem? – wymieniłam po chwili zastanowienia. – Oprócz tego jest jeszcze Święta Ziemia i Pustkowie.

            – Dokładnie. W legendzie o pierwszych władcach, którą wszyscy znają, Święta Ziemia i Pustkowie są niejako niczyje, ale mnie nauczono trochę innej wersji. Pustkowie było niegdyś kolejnym królestwem, jednak jeden z władców dopuścił się jakiejś straszliwej zbrodni, podobno chciał sobie podporządkować Świętą Ziemię. Nie spodobało się to bogom i rzucili na niego klątwę. Król zmarł w strasznych męczarniach, a jego królestwo popadło w ruinę. Ci, którzy dali radę, uciekli do innych królestw, porzucając swoje dziedzictwo, a ci, którzy tam zostali z czasem zdziczeli, zmieniając się w barbarzyńców.

             – O tym nikt mi nie powiedział.

             – W końcu to tylko legenda…

             – W każdej legendzie jest ziarnko prawdy – mruknęłam, uśmiechając się.

             – To mi przypomina… Twoja imię.

             – Co z nim?

             – Nazywasz się tak samo, jak bohaterka jednej z legend.

             – Wiem – odparłam. – Chociaż można raczej powiedzieć, że pożyczyłam sobie jej imię.

             – Jak się naprawdę nazywasz?

             – Czy to ważne? – zapytałam, marszcząc brwi. - Liczy się tylko tu i teraz. A tutaj nazywam się Nigmet.

             – Przepraszam, nie chciałam cię urazić.

             – Nie czuję się urażona. Po prostu powiedziałam ci, jak ja to widzę.

             – No dobrze, wracając do historii. Nie ma specjalnie żadnych konfliktów. Silvaterra na przykład zawsze czuła się zagrożona ze strony Flosterry. Z Ingarią mamy neutralne stosunki. Może dlatego, że chociaż jest to duży kraj to niezbyt zaludniony, a znaczna część poddanych żyje zupełnie na zachodzie. Dobre stosunki mamy za to z Republiką, to z nią mamy najbardziej rozwinięty handel. Z Glaciem i Infrostem nie mamy w zasadzie żadnej styczności.

            – A jakiś inny kontynent? Mniejsze kraje?

             – Kontynent? Ten jest jedyny z tego, co wiadomo.

             – No dobrze, mniejsza z tym – mruknęłam, nie chcąc się wdawać w niepotrzebną dyskusję. – Czyli nie ma zbytnio wojen.

             – Nie, myślę, że władcy boją się atakować inne kraje, w obawie przed karą boską za naruszenie granic.

             – To dość ciekawe rozwiązanie – przyznałam z uznaniem.

             – Właściwie głównie historia tego świata opiera się na legendach. Legenda Pierwszych Władców, Legenda Nigmet, Legenda Czarnego Smoka…

            – O, o Czarnym Smoku też mi Callan opowiadał… Śnił mi się nawet.

             – Callan czy smok? – podchwyciła Orlaith.

            – Smok – odpowiedziałam, marszcząc brwi. – Nie rozumiem, dlaczego miałabym śnić o Callanie.

             – Wydawało mi się, że jesteście ze sobą dość blisko…

             – To źle ci się wydawało – mruknęłam rozeźlona.

             – Coś się stało?

             – Nie, nic się nie stało.

             – Ech, naprawdę wydaje mi się, że Callan lepiej by ci to wytłumaczył – westchnęła Orlaith. – Naprawdę nie umiem przekazywać wiedzy. W przeciwieństwie do Shayan… Ona wszystko umiała lepiej. Zawsze była tą lepszą, mądrzejszą i ładniejszą.

             – Byłaś o nią zazdrosna, co?

            – Oczywiście. Zawsze miałam świadomość, że nigdy jej nie dorównam.

             – „Nigdy” i „zawsze” to bardzo toksyczne słowa – stwierdziłam, krzywiąc się. – Niszczą człowieka od środka.

             I tak przez kilka kolejnych dni przychodziłam do zamkowej biblioteki. Rozmawiałam wtedy z Orlaith o różnych rzeczach, no i czytałam. Bardzo dużo czytałam, zagłębiając się w historię i ekonomię Silvaterry. Byleby tylko odciągnąć swoje myśli od ostatnich wydarzeń…

            Starałam się zachowywać naturalnie, nie unikać rozmowy o Callanie, ale wiedziałam, że jeśli dalej będę przed nim uciekać, przyjaciele w końcu się zorientują. Z drugiej strony, nie umiałam się zmusić do spotkania z nim. Nie potrafiłam pójść do niego na lekcję, a i on nie wydawał się dłużej zainteresowany uczeniem mnie.

             Normalnie już dawno przyszedłby do mnie z pretensjami, że się obijam. Tym razem się tak nie stało. To pokazywało tylko, że on też nie ma ochoty mnie widzieć. Nie można go było winić. Przynajmniej w tej jednej kwestii. I prawda prędzej czy później wyjdzie na jaw.

 Całe dnie przesiadywałam w bibliotece czytając, a wieczorami spotykałam się z Nukkim, ucząc się szermierki. Całkowicie oddałam się tym dwóm zajęciom, byleby tylko nie myśleć. Do swojego pokoju wracałam tak zmęczona, że niemal od razu zasypiałam.

             Bywały noce, że budziłam się i nie mogłam już zasnąć, więc rozmyślałam. O różnych rzeczach. O swoim życiu, o swojej głupocie… A potem przez długie godziny płakałam, dopóki nie zasypiałam ponownie ze znużenia. I tak znowu. I tak w kółko.

             Nasi przyjaciele nie od razu zorientowali się, że coś jest nie tak. Każde z nas pochłonięte było swoimi obowiązkami. Jednak po jakimś tygodniu widziałam, że Reynald i Viviane zaczynają się nad czymś zastanawiać. Przyglądali mi się dużo bardziej, niż zwykle, ale nie miałam wątpliwości, co do tego, że nie wiedzą, co się stało.

             O to jedno nie musiałam się martwić. Callan nie zamierzał im mówić o tamtej nocy. Ja również, więc w tej kwestii mogłam czuć się bezpiecznie. Niemniej powoli przyzwyczajałam się do tego, że w ogóle go nie widuję. I dobrze, bo chyba nie wiedziałabym jak się zachować.

            Aż w końcu stało się. Do mojego pokoju zawitała Viviane. Niby się uśmiechała, niby było jak zawsze, a jednak bez problemu mogłam wyczuć, że coś jest na rzeczy. Zaprosiłam ją gestem dłoni i nalałam herbaty do filiżanek. Podejrzewałam, że Eili coś jej podszepnęła. Spędzała ze mną najwięcej czasu, musiała zauważyć, że coś jest nie tak.

             – Jak ci idzie nauka?

            – Dobrze, dziękuję – powiedziałam i upiłam łyk herbaty.

            – Nie było z Callanem żadnych problemów? Byłam pewna, że nie wytrzyma długo w roli nauczyciela.

             – Nie – mruknęłam z uśmiechem. – Zadziwiająco dobrze spisał się w swojej roli.

             – I cały czas cię uczy?

             – Tak.

            – I nic się nie stało? – dopytywała Viviane.

             Jakież to było „nieoczywiste”…

             – A co miałoby się stać? – udałam zdziwienie.

             – Wyglądałaś ostatnio na zmartwioną, więc zaczęłam się martwić, że to może…

             – Nadal nie rozumiem, dlaczego moje zmartwienia miałyby dotyczyć Callana.

             – Ale powiesz mi, gdyby coś się działo, prawda? – zapytała z troską Viviane. – Przyjdziesz do mnie, gdybyś miała problem i potrzebowała porozmawiać?

             – Oczywiście – odparłam spokojnie. – Dobrze wiem, że zawsze mogę na ciebie liczyć i na Reynalda i Eili i Orlaith także, więc nie musisz się martwić. Doceniam troskę, ale nic się nie dzieje.

***

             Rozległo się pukanie do drzwi. Niepewnie podeszłam do nich i otworzyłam je. Na widok Reynalda rozluźniłam się nieco. Przez chwilę przyszło mi do głowy, że to Callan. Czasami sama nie wiem, skąd biorę takie głupie pomysły.

            – Co jest? – zapytałam, wpuszczając go do środka. – Stało się coś, że masz taką minę?

             – Przyszedłem porozmawiać.

             – Mam się bać?

             – To zależy – westchnął Reynald. – Może usiądziemy?

             – Siadaj, no przecież. Czuj się jak u siebie – zaśmiałam się, chociaż przeczuwałam, do czego to zmierza. – To co się stało?

            – Ty mi powiedz, Nigmet.

             – Teraz ty? – jęknęłam, przeciągnąwszy dłonią po twarzy. – Dlaczego próbujecie mi wmówić, że coś mi jest?

             – Nigmet, trochę za długo się już znamy, żebym miał uwierzyć, że wszystko jest w porządku… Bez wytchnienia pracujesz, wolny czas poświęcasz nauce w bibliotece, nie z Callanem, a potem do późnej godziny nocnej trenujesz z Nukkim. Starasz się o czymś nie myśleć…

             – Skoro staram się o czymś nie myśleć, to dlaczego mi to utrudniacie? – zapytałam z wyrzutem.

             – Martwimy się o ciebie. Zwłaszcza Viviane. Ostatnio zupełnie ją zbyłaś. Przecież to widać, że coś się stało.

             – A nie przyszło wam do głowy, że może nie mam ochoty o tym rozmawiać? Nie możecie po prostu dać mi czasu?

             – To źle, że martwimy się o ciebie?

             – To źle, że na siłę chcecie mi pomóc. Nie możecie mi pomóc. Nie tym razem – warknęłam rozeźlona. – A te wasze podchody, owijanie w bawełnę… To wkurza. I ani trochę nie pomaga.

             – Więc powiedz nam, co możemy dla ciebie zrobić.

            – Dać mi święty spokój.

            – Unikasz Callana, prawda? – zapytał wprost Reynald. – Coś ci zrobił?

             – Nic mi nie zrobił. To ja zrobiłam coś głupiego – wyszeptałam. – Naprawdę… Proszę, nie martwcie się. Doceniam waszą troskę, ale poradzę sobie. A mój konflikt z Callanem nie zakłóci naszej współpracy, obiecuję… Więc dajcie spokój.

            – Boli nas patrzenie, jak cierpisz. To naprawdę widać.

             – Przesadzasz.

             – Z twoich oczu zniknęła cała radość. Nawet ich kolor zdaje się być wyblakły, bardziej szary.

             – Zawsze były szare.

             – Ale nie były bez życia.

            – Rey, proszę cię…

             – Ja ciebie też. Zrób to dla Viviane – powiedział Reynald.

             – Za dużo ode mnie wymagasz, Rey… Nie będę jej się zwierzać z czegoś, o czym wolałabym zapomnieć, tylko po to, żeby poczuła się lepiej – warknęłam.

             – Przepraszam, jeśli tak to odebrałaś. Nie proszę o to. Chciałbym tylko, żebyś w ogóle z nią porozmawiała, nie odsuwała się od niej. Tobie ufa najbardziej.

            – Nie, to tobie ufa najbardziej – stwierdziłam. – I to na tobie zależy jej najbardziej. Zresztą jak widzę to działa w obie strony. Tylko, że ty za bardzo się boisz.

             – Nie o tym teraz mówimy – westchnął, marszcząc brwi.

             – A czemu nie? Nie uciekniesz od tego. Rey, ja widzę, co się dzieję.

             – Nie zmieniaj tematu.

            – Nie zmieniam. To ty próbujesz się wymigać.