Legion Nowego Świata: Rozdział 15

            Wszystko zostało zaplanowane, a następnie przygotowane na przyjazd Rongvalda i Laurette, która miała mu towarzyszyć. Najlepsze pokoje, służba, która spełni ich zachcianki oraz najlepsi kucharze z królestwa mający zadbać o wyborne menu. Oczywiście wiedziałam, że połowa tych rzeczy jest zbędna, ale wymagały tego konwenanse, z którymi byłam coraz bardziej obyta.

            Bezpieczeństwo od granicy zapewnić miał im Nukki na czele swojego pododdziału. Na ten czas wstrzymać musieliśmy moją naukę szermierki, która ostatnimi czasy i tak wisiała na włosku. Poszłam więc ćwiczyć sama. Nie chciałam wypaść z formy. Mówi się przecież, że praktyka czyni mistrza. Trochę trwało, nim zorientowałam się, że nie jestem tam sama. Ktoś obserwował mnie od samego początku.

             Zmarszczyłam brwi, patrząc gniewnie na Callana. Wkurzał mnie tym ciągłym łażeniem za mną. Wiedziałam, że udajemy teraz zakochanych, ale wszystko powinno mieć granice. A on dawno już je przekroczył. Im bardziej się starał, tym sztuczniej to wyglądało.

            – Przeszkadzasz mi – stwierdziłam z powagą. – Nie masz, co robić?

            – Przyszedłem popatrzeć na moją piękną narzeczoną.

            Głupie serce i tak zabiło szybciej. Choć dobrze wiedziałam, że wszystko było na pokaz.

            – Daruj sobie – prychnęłam, mierząc go lodowatym spojrzeniem.

            – Nie przeszkadzaj sobie, kontynuuj. Idzie ci coraz lepiej.

            – Rozpraszasz mnie – stwierdziłam, wbijając miecz w ziemię. – Idź sobie.

            – A w jaki to sposób rozprasza cię moja obecność? – zapytał z miną

niewiniątka. – Czyżby twoje serce biło szybciej w mojej obecności.

            – Prędzej wcale nie bije – zawarczałam, ponownie chwytając broń i kierując

ostrze w jego stronę. – Uświadom sobie, że nigdy nie zgodziłam się na realizację

tego planu. To wyście się wszyscy zmówili i aż dziwię się, że nawet ty.

            – No, zaatakuj.

            – Idź sobie.

            – Co? Myślisz, że Nukki tak cię wytrenował, że nie dam rady się obronić? – zakpił Callan i tego było już za wiele. Miarka się przebała. – Myślisz, że jest taki dobry?

            – Wal się – syknęłam wściekle, wzmacniając uścisk na rękojeści miecza. – On przynajmniej nie jest skończonym dupkiem.

            – Dupek? To nowe – zaśmiał się Callan. – Czy to słownictwo z twojego świata?

            Tym razem zamachnęłam się. Sparował atak, co nie było dziwne. Chwilę później to ja musiałam się bronić. Całkowicie zepchnął mnie do defensywy. I nie wiedziałam, czy jest całkowicie poważny, w co wątpiłam, ale jego ciosy spadały na mnie z ogromną siłą. Cudem tylko dawałam radę zablokować jego ataki.

            – O co ci chodzi, co?! – krzyknęłam pomiędzy jego atakami. – Najpierw jesteś

draniem, potem za mną łazisz, a teraz próbujesz mnie zabić? Skoro tak bardzo

chcesz się ode mnie uwolnić, postaram się coś wymyśleć. Tylko daj mi spokój.

            – Ja chcę się uwolnić, czy ty?

            – A co? Nie chcesz? – prychnęłam, wreszcie atakując. – Nie udawaj – wyprowadziłam cios z prawej, który oczywiście zablokował. – Wiem, że masz mnie dość, a znów jesteśmy na siebie skazani.

            – Masz rację – przyznał po chwili milczenia, obrzuciwszy mnie lodowatym

spojrzeniem. – Szkoda, że nie wróciłaś wtedy do swojego świata. Byłoby tyle kłopotów mniej. Moje życie byłoby o wiele łatwiejsze.

            Tego się nie spodziewałam. Tych słów… Świat na moment stanął w miejscu, a

one zdawały się rozbrzmiewać echem w mojej głowie. Sama go sprowokowałam, a

teraz dostałam za swoje. Wiedziałam, że nie wolno mi darzyć go uczuciem, ale

głupie serce zapomniało. Biło szybciej za każdym razem, gdy mówił mi coś miłego.

Miałam nadzieję, że jego ostre słowa odświeżą mi pamięć. Ale to zabolało bardziej,

niż sądziłam. Wypuściłam miecz z dłoni, nie potrafiąc się już dłużej bronić.

            – Czyś ty oszalała?! – ofuknął mnie Callan. Ostrze jego miecza było zaledwie

centymetry ode mnie. – Chcesz zginąć?

            Wzruszyłam ramionami, bo w tamtej chwili było mi już wszystko jedno. Chwycił mnie za nadgarstek, ściskając mocno. Spojrzałam na niego z wyrzutem, ale nic nie powiedziałam, widząc jego minę. A on po prostu mnie przytulił. Zamarłam, nie spodziewając się takiego obrotu sytuacji. Przez chwilę staliśmy tak, ale w końcu odzyskałam zmysły i odepchnęłam go.

            – Callan – powiedziałam, marszcząc brwi, ale wyraz jego twarzy sprawiał, że naprawdę nie potrafiłam się złościć.

            Poza tym, że serce miałam niemal w gardle i w efekcie nie mogłam wykrztusić ani słowa.

            – Przepraszam… Przekroczyłem granicę. Wiesz, że ja… Że wcale tak nie myślę.

            – To nowość – prychnęłam, udając oburzoną. – Wcale tak nie myślisz? A usłyszałam to z twoich ust już drugi raz.

            – Przepraszam, wcale nie miałem tego na myśli…

            – Ależ miałeś, mój drogi, inaczej dlaczego byś to powiedział? – zapytałam,

wywracając oczami. Ale to nie jemu próbowałam wbić kołek w serce, tylko sobie. – Powiedziałeś to zarówno wtedy jak i teraz. I nigdy w to nie zwątpiłam, że lepiej, gdyby mnie tu nie było. Ale musisz się z tym pogodzić, nie pozbędziesz się mnie tak łatwo.

            – Nigmet, nie. Nie rozumiesz.

            – Masz rację, nie rozumiem. Nie rozumiem, dlaczego tak strasznie przeszkadza ci moja obecność. Nie rozumiem, za co tak mnie nienawidzisz. Nie rozumiem, dlaczego za każdym razem zachowujesz się inaczej. Ale nie winię cię za to... Domyślam się, że coś w moim zachowaniu sprawia, że tak bardzo mnie znosisz.

            – Nie, zaczekaj do cholery – powiedział, wciąż trzymając mnie za nadgarstek. – Nie chodzi o to, że masz zniknąć. Po prostu… Nie masz pojęcia, ile rzeczy było by

prostszych, gdybym cię nie spotkał. Przewróciłaś wszystko do góry nogami… Wszystko, co planowałem, poszło się pieprzyć w dniu, w którym uratowałem cię przed ludźmi Ejvalda. I gdybym wiedział, jak ważna się dla mnie staniesz, nie wiem co bym zrobił.

            Spojrzałam na niego zaskoczona, ale szybko zmarszczyłam brwi.

            – Och, ależ podejrzewam, że moje zniknięcie rozwiązałoby wiele twoich

problemów. Może następnym razem nauczę się takiej sztuczki – ciągnęłam dalej i pstryknęłam palcami. – Pyk i mnie nie ma. Może Orlaith nauczy mnie trochę magii. Pójdę zapytać – mruknęłam, próbując odejść, ale nie pozwolił mi na to.

            – Nigmet, do cholery. Zawsze musisz wszystko komplikować.

            – Masz rację. Niczego nie zamierzam ci ułatwiać – przyznałam szczerze. – Niczego. Taką oto podłą kreaturą jestem. A teraz puść mnie.

            – Nie.

            – Callan – warknęłam. – Puść mnie.

            – Myliłem się – powiedział nagle, a ja zamarłam. – Myślałem, że trzymanie cię na dystans jest lepsze, rozumiesz? Że jeśli cię od siebie odepchnę, znienawidzisz mnie, ale ci przejdzie. Trochę pocierpisz, ale z czasem zapomnisz. Myślałem, że wtedy będziesz bezpieczna. Ale ty zawsze musisz pakować się w kłopoty.

            – O czym ty do licha pleciesz, Call? – zapytałam zniecierpliwiona i zaniepokojona zarazem. – Nawdychałeś się czegoś? Zjadłeś coś? Te grzybki z kropkami nie są jadalne, nie jedz tego, bo chyba ci szkodzi – próbowałam zażartować.

            – Nadal coś do mnie czujesz, prawda? Wiem, że tak… To dlatego wciąż się na mnie gniewasz.

            Czułam jak krew odpływa mi z twarzy. Nie rozumiałam, dlaczego on to teraz

wywleka.

            – Nie – odparłam beznamiętnie. – Ustaliliśmy już, że mi się przecież tylko

wydawało.

            Załapał aluzję.

            – Nie rozumiesz. Nie mogłem inaczej. Nigdy nie powinienem był się do ciebie zbliżać… Ale nie umiałem. A wtedy ty… – Cały czas marszczył brwi, szukając odpowiednich słów. Wyglądał na naprawdę zagubionego. – Ja naprawdę sądziłem, że tak będzie lepiej. Byłem głupi. Nie doceniłem twojej zdolności do pakowania się w kłopoty. Nie minęło dużo czasu, a ty zostałaś otruta. Nie masz pojęcia, jak się wtedy czułem – jęknął, a mi żal ścisnął gardło. – Co mam jeszcze powiedzieć? Paść na kolana? Przy wszystkich ludziach przyznać, jak cholernie się myliłem? Ale tego nie było w planach. Ciebie nie było w planach… Nie masz o niczym pojęcia. Nie jestem człowiekiem, w którym ktokolwiek powinien się zakochać. Powinnaś mnie nienawidzić, a nie... Nie masz pojęcia.

            – Nie mam pojęcia – przytaknęłam dużo spokojniej. – Nigdy nie mam pojęcia, co myślisz, ani czujesz. Wiem natomiast, co ja czuję. I na pewno nie jest to miłość – dodałam. – W tym momencie jedyne, co czuję patrząc na ciebie to, nawet nie gniew, a litość.

            – Kłamiesz – stwierdził, patrząc mi prosto w oczy, ale twardo odwzajemniłam

spojrzenie.

            – Nie, Call. Miałeś swoją szansę – powiedziałam, uśmiechając się smutno. – Zmarnowałeś ją. Zresztą wiem, że nic do mnie nie czujesz. To ja głupia łudziłam się

przez ten jeden moment, tamtego wieczoru – dodałam i zagryzłam wargę. – Ale w bardzo jasny sposób uświadomiłeś mi, jak bardzo to ja byłam głupia. Ale czas mija i wszystko się zmienia. Nie dam ci szansy znów mnie zranić. Czy wyraziłam się jasno?

            – Nie zrobię tego. Chcę tylko być przy tobie i cię chronić.

            – Nie zrobisz. Nie pozwolę ci na to.

            – W takim razie muszę sprawić, żebyś zakochała się we mnie na nowo –

zadeklarował, a jego twarz rozjaśnił złowieszczy uśmiech.

            Nachylił się niespodziewanie i poczułam na ustach jego pocałunek. Chciałam się wyrwać, ale wciąż mnie trzymał. Wolną ręką zaś objął mnie w talii. Nie miałam szans na ucieczkę. Tylko chwilę dał mi na złapanie oddechu, nim ponowił pocałunek, a ja czułam, jak uginają się pode mną nogi. Ale trzymał mnie mocno. Rozpaczliwie zacisnęłam dłoń na jego ubraniach. Odsunął się, śmiejąc cicho i wreszcie mnie puścił.

            Tylko przez chwilę stałam tam całkowicie oszołomiona. Potem czułam już tylko narastający gniew i ręka sama omsknęła się. Wymierzyłam mu siarczysty policzek. Obiecałam sobie przecież, że nie dam się już więcej omamić. I zamierzałam słowa dotrzymać. Zaprzeczył wtedy moim uczuciom. I nawet jeśli naprawdę coś do mnie czuł, nie obchodziło mnie to. Nie chciałam się nad tym nawet zastanawiać.

            – Za co…

            W jego oczach widziałam głębokie niezrozumienie.

            – „Za co”? – powtórzyłam, marszcząc brwi. – Za co? A mam ci z drugiej strony

poprawić? Mam dość twoich gierek! Raz zachowujesz się jak skończony dupek,

potem mnie ratujesz, a potem mówisz, że powinnam była wracać do swojego świata.

Może powinnam. Może masz rację. Ale to nie dla ciebie tu zostałam. Nie wiem, jaki

masz ze sobą problem, ale dopóki nie zdecydujesz się, o co ci chodzi, nawet się do

mnie nie zbliżaj – zagrzmiałam, trzęsąc się ze złości. – Sam jesteś sobie winien. To ty wszystko zniszczyłeś. I jeśli myślisz, że kilka słodkich słów coś zmieni, to wiedz, że pokarzę ci, jak bardzo się mylisz. Nie jestem dobrą, naiwną dziewczynką. Jestem mściwa i pożałujesz tego, jak mnie potraktowałeś.

            Chyba chciał coś jeszcze powiedzieć, ale na dziedziniec zajechał Nukki, a

zaraz za nim powóz. Nie dałam Callanowi szansy nic więcej powiedzieć, pospiesznie czmychnęłam gdzieś, gdzie nie będzie mnie widać. Musiałam przywitać naszych gości, ale nie mogłam tego zrobić w takim stanie. Cała się trzęsłam i nie mogłam tego opanować.

            Przez niego straciłam tyle czasu… A i Rongvald z Laurette przybyli dużo szybciej niż się spodziewałam. Ale nic dziwnego, skoro my do nich dotarliśmy głównie pieszo.

            Wzięłam kilka głębszych oddechów i poszłam zmierzyć się z rzeczywistością. Jednakże Callan, który uparcie się we mnie wpatrywał, nie ułatwiał sprawy.

            – Rongvaldzie, Laurette – powiedziałam, dygnąwszy. – Witajcie w stolicy

Silvaterry. To zaszczyt gościć was tutaj.

            – Och, przyjemność po mojej stronie – odparł z uśmiechem król i ucałował

moją dłoń. – Czyżbyś stała się jeszcze piękniejsza, od naszego poprzedniego

spotkania?

            – Przestań – roześmiałam się, choć zdradziła mnie ta jedna fałszywa nuta.

            – Widzę, że przerwaliśmy ci trening, moja droga – zauważyła Laurette,

spoglądając na miecz, który miałam przy boku.

            – Nie, nie wy – skwitowałam, przeklinając Callana w myślach. – Właściwie, zjawiliście się w idealnym momencie. Wstyd mi tylko, że witam was w takim stanie.
Powinnam była ubrać się lepiej na tą okazję.

            – Och? Doprawdy? – Rongvald uśmiechnął się pod nosem, chyba dostrzegł

Callana stojącego nieopodal z niezbyt zadowoloną miną. – W takim razie cieszę się.

            – Chodźcie, nie stójcie tak – rzekłam, zapraszając ich gestem dłoni. –

Zapraszam do środka, wszystko już gotowe – dodałam i zwróciłam się do Callana: –

Poinformuj Viviane, a ja zajmę się naszymi gośćmi.

            – Nukki już poszedł – usłyszałam w odpowiedzi i wywróciłam oczami. –Potowarzyszę wam.

            – Nie ma takiej potrzeby – ucięłam stanowczo. – Możesz natomiast zająć się

rzeczami króla Rongvalda i księżniczki Laurette, przecież nie będą tego nieść sami. Tędy proszę – zwróciłam się ponownie do nich.

            Odpowiedzieli uśmiechem na moje słowa i dali poprowadzić się do swoich

komnat.

            – Są to osobne pokoje – oznajmiłam z uśmiechem. – Choć połączone wspólnym salonem. Pomyślałam, że będziecie czuć się lepiej, mogąc swobodnie przemieszczać się pomiędzy nimi.

            – Dziękuję, Nigmet – skwitował Rongvald, przyglądając mi się. – Ale teraz mam coś ważniejszego do powiedzenia do omówienia, niż pokoje – dodał z powagą.

            – Coś się stało? – zaniepokoiłam się.

            – Udało nam się schwytać szpiegów Legionu – wyszeptał konspiracyjnie.

            – Powiedzieli coś?

            Wstrzymałam oddech, wyczekując odpowiedzi.

            – Jeszcze nie.

            – Więc skąd ta pewność, że należą do Legionu? – zapytałam, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami.

            – Co prawda to jedynie nasze podejrzenia, ale po tym, co nam powiedziałaś,

zauważyłem pewne podejrzane zachowania. Na ten moment moi zaufani ludzie przesłuchują szpiegów. Jeśli czegoś się dowiedzą, przyślą mi orła.

            – Rozumiem. To chyba dobre wieści.

            – Zależy od tego, czego i czy w ogóle czegoś się dowiemy.

            – Obawiam się, że to może być niełatwe zadanie – stwierdziłam ze smutkiem. – Mieliśmy już ludzi z Legionu i nie trudno było im zbiec.

            – Wierz mi, moja droga Nigmet, ale stamtąd nie uciekną – zapewnił mnie Rongvald. – Osobiście zadbałem o zablokowanie wszelkiego sposobu, ale widzę, że

nie wyglądasz na przekonaną.

            – Wybacz mój sceptycyzm, ale dotychczas Legion wymykał się między

naszymi palcami.

            – Po to ma się sprzymierzeńców – zauważyła Laurette. – Jeśli wam się nie udało, to może my damy radę.

            – Masz rację – przyznałam z uśmiechem. – Callan i jego ludzie przyniosą

wasze rzeczy. Odpocznijcie, a jeśli czegoś wam trzeba, służba jest do waszej

dyspozycji. Ja zresztą również.

            – Nie, nie. Pragniemy od razu zobaczyć się z królową Viviane – oznajmił

Rongvald. – Jestem bardzo ciekawy jej osoby.

            – Dobrze więc.