Królestwo: Rozdział 8

             – Czyli sprawa zakończona? – uradowała się Viviane, a jej oczy aż lśniły. – I nie podejrzewasz już Joshuy?

             – Nie… Bardzo mi pomógł.

             – A słyszałam, że zaprosił cię na kolację – powiedziała Viviane, klasnąwszy w dłonie. – Chyba cię polubił.

             – Nie sądzę – mruknęłam, wywracając oczami. Spojrzałam błagalnie na Callana i Reynalda, którzy cały czas przyglądali się wymianie zdań. – Jestem pewna, że to nie to.

             – Daj spokój. Rozmawiałam z nim dzisiaj – upierała się Viviane. – Chyba nie odrzucisz zaproszenia?

             – Nie wiem. Myślałam o tym – przyznałam. – Nie mam powodu, żeby się z nim spotkać.

             – No oczywiście. W końcu zaprosił cię tylko przez grzeczność – prychnął Callan.

             – Zazdrosny? – zakpił Reynald, za co oberwał od przyjaciela sójkę w bok.

             – Chyba ty.

             – Oj, chłopaki – wtrąciłam się, patrząc na nich z ukosa. – Jak chcecie, to możecie iść zamiast mnie na tą kolację.

             – Czyli idziesz – podchwyciła Viviane.

             – Zlituj się – jęknęłam. – Rey, zrób coś…

             – No poddaj się Nigmet, nie wygrasz tym razem – roześmiał się Reynald.

             – Wybierzemy ci jakąś piękną suknie – rozmarzyła się Viviane. – Joshua będzie oczarowany.

             – W nic się nie będę przebierać!

             – Nigmet, nie daj się prosić.

             – Nie! Nie! I nie! – krzyknęłam. – Nie ma mowy! Zresztą to dopiero jutro – dodałam.

             – Ale przyznaj, Nigmet, trochę się cieszysz, nie? – powiedział Reynald, a ja poczułam, że się rumienię.

             – On jeszcze nie wie, z kim ma do czynienia. Daję mu maks tydzień i mu się odechce – mruknął Callan.

             – Po prostu jesteś zazdrosny – odparła Viviane.

             – Niby o co?

             – Bo nie miałeś odwagi zaprosić Nigmet na kolację – wtórował Reynald.

             – Pfff! Za to jadłem z nią śniadanie – padło w odpowiedzi i widziałam zdziwienie malujące się na twarzy naszych przyjaciół. – Po tym jak spędziliśmy razem noc.

             – To nie było tak! – zaprotestowałam. – Nie prowadzaj ich w błąd!

             – No jak nie – ciągnął dalej. – Spaliśmy razem, a rano przywitałaś mnie prawie naga ze śniadaniem.

             – Callan! Nie gadaj im głupot! – fuknęłam, czując na sobie spojrzenia przyjaciół. – A najlepiej w ogóle się zamknij!

             – Widzę, że radzicie sobie lepiej, niż myślałem – powiedział Reynald, wciąż lekko oszołomiony.

             – No przecież on wam kity wciska – jęknęłam zrozpaczona. – Nic się nie wydarzyło. Nie wierzcie mu. Śniadanie dostał z litości, bo Eili je przyniosła.

             – To też niedobrze. Młody mężczyzna i kobieta całą noc w jednym pokoju i nic – zaśmiał się Reynald, a ja zmarszczyłam brwi. – Coś tu jest nie tak.. Pytanie tylko kto zawinił.

             – Bo Nigmet jest pyskata i nieatrakcyjna.

             – Albo ty nie umiesz zadowolić kobiety – odgryzłam się, gromiąc go spojrzeniem.

             – Uuuu, to ci dogadała – zaśmiał się Reynald.

             – Koniec tego dobrego – rzekłam, przerywając zabawę. – Viviane, za chwilę jest posiedzenie rady.

             – To prawda. I chciałabym, żebyś poszła ze mną.

             – I tak miałam zamiar się podhaczyć, jako twój doradca – skwitowałam. – To ważne, żebym była na bieżąco z takimi rzeczami.

            Cała nasza czwórka ruszyła do sali tronowej, gdzie różni ministrze i urzędnicy mieli przedstawić sprawozdania z ostatniego miesiąca. Po drodze jednak ktoś nas zatrzymał. Był to młody mężczyzna, ubrany tak samo jak rycerze Gwardii Królewskiej.

             – Nukki! – uradowała się Viviane i praktycznie rzuciła mu się na szyję. – Jak ja cię dawno nie widziałam.

             – A to ci niespodzianka – mruknęłam pod nosem i szturchnęłam Raynalda lekko w bok. – Wiesz coś o tym?

             – Nie…

             – Pozwólcie, że przedstawię wam Nukkiego – powiedziała Viviane, zwracając się do nas. – Jesteśmy przyjaciółmi z czasów dzieciństwa. Nukki jest z Gwardii Królewskiej i jest...

             – Synem Oddsteina – dokończyłam za nią. – Nie?

             – Tak. To prawda.

             – Nukki, to jest Nigmet – wyjaśniła Viviane. – A obok to Reynald i Callan.

             – Wiem – padło w odpowiedzi. – Słyszałem o nowych członkach Gwardii. Tak samo jak i królewskim doradcy – dodał, kłaniając się.

             – To dobre czy złe rzeczy? – zaśmiałam się.

             – Uratowałaś mojego ojca i oczyściłaś z podejrzeń. Chciałem ci za to podziękować.

             – Uratowałam… To trochę za duże słowo – stwierdziłam z powagą. – Nie zrobił, niczego złego, więc to naturalne. Zresztą to ja go podejrzewałam…

             – Podejrzewałaś hrabię Oddsteina? – jęknęła Viviane. – Wujek jest najukochańszym człowiekiem, jakiego znam.

             – Jeszcze raz, dziękuję Nigmet – powiedział Nukki, przyklęknąwszy na jedno kolano, chwycił moją dłoń i ucałował. – Jeśli mogę się jakoś odwdzięczyć…

             – Już powiedziała, że nie ma takiej potrzeby – wtrącił się Callan, stając między nami. – Tak ciężko to zrozumieć?

             – Oto prawdziwy rycerz – zaśmiał się Reynald. – Ale Nukki chciał tylko podziękować, nie ma się, o co wściekać, Call.

             – Wybacz, Nukki – powiedziałam spokojnie. – Callan nie miał na myśli nic złego. On tylko tak wygląda, jakby nienawidził całego świata.

             – Kto nienawidzi cały świat? – prychnął.

             – No dobra, tak się też zachowuje, ale w duszy to prawdziwy kłębuszek miłości – dodałam z uśmiechem i poklepałam Callana po plecach.

            – Kłębuszek czego?

             – Wygląda na to, że znalazłaś sobie bardzo specyficznych przyjaciół, Viviane – powiedział Nukki.

             – Sami mnie znaleźli – odparła radośnie.

***

            Udało mi się przeforsować swoją wersję i na kolację z Joshuą poszłam ubrana normalnie, a nie w jakąś różową sukienkę, do której próbowała mnie przekonać Viviane. Joshua był naprawdę czarujący i kolację spędziliśmy bardzo miło. Zjedliśmy przepyszny posiłek okraszony lampką czerwonego, wytrawnego wina. Nawet ja umiałam stwierdzić, że musiało być wiele warte.

             – Dasz się namówić jeszcze na mały spacer po ogrodzie? – zapytał Joshua, gdy chciałam się już zbierać do siebie. – Bardzo proszę.

             – Cóż… Chyba nie zaboli – zaśmiałam się i ramię w ramię ruszyliśmy do królewskiego ogrodu.

             Słońce powoli zachodziło, a wrzawa w zamku już ucichła. Wszystko powoli szło spać. Kwiaty skąpane w złocistym świetle wyglądały przepięknie. Była to naprawdę romantyczna sceneria na spacer we dwoje. Nawet mi zaczynało się to powoli podobać.

             – Cieszę się, że przyjęłaś moje zaproszenie – stwierdził Joshua i uśmiechnął się szarmancko.

             – Viviane nie pozwoliłaby mi się wykręcić – przyznałam rozbawiona. – Ale nie dlatego się zgodziłam.

             – W takim razie muszę jej podziękować, bo wspaniale spędziłem ten czas w twoim towarzystwie.

             – Ja też świetnie się bawiłam.

             – Ale tobie również chciałem podziękować – oznajmił Joshua.

             – Mi? Za co? – zdziwiłam się.

             – Za to, że dałaś mi szansę oczyścić się z zarzutów, że nie wydałaś mojego sekretu oraz za uratowanie Viviane i królestwa.

             – W takim razie zatrzymaj te podziękowania na później – powiedziałam z powagą. – Sprawa jeszcze nie została zamknięta.

             – Nie? Czy podejrzewasz kogoś jeszcze?

             – Irmagarda nie była pomysłodawcą całej sprawy. Współpracowała z Ejvaldem, ale gdy wyczuła, że jego sława nie potrwa zbyt długo, przyłączyła się do kogoś innego. Tak samo jak Tonnes.

             – Wiesz już, kto to? – zapytał zatroskany Joshua.

             – Tak. Myślę, że tak – odparłam spokojnie. – Wpadłam na pewien trop i nie spocznę, dopóki nie doprowadzę tego do końca.

             – Jesteś naprawdę odważna. I niezwykle bystra.

             – Dziękuję.

             – Szkoda tylko, że taka uparta – westchnął Joshua, a jego normalny wyraz twarzy ustąpił miejsca okrutnemu uśmiechowi. – Naprawdę nie chciałem cię zabijać, ale…

             – Dobrze wiesz, że musiało dojść do tej konfrontacji – prychnęłam odsuwając się. – Oboje doskonale stwarzaliśmy pozory. Nawet nasi przyjaciele się nie zorientowali, że walka wciąż trwa – dodałam i sięgnęłam po sztylet od Reynalda. – Przez długi czas sama nie byłam pewna…

             – Tego szukasz? – zaśmiał się Joshua, pokazując mi mój sztylet.

             – Kiedy ty? – jęknęłam, czując jak krew odpływa mi z twarzy. – Kiedy zdążyłeś go zabrać?

             – To naprawdę nie było trudne. Jesteś bardzo nieostrożna – padło w odpowiedzi i Joshua zamachnął się ostrzem.

             Byłam pewna, że już po mnie. Nie miałam się jak bronić, więc zamknęłam oczy, zasłaniając się rękami. Usłyszałam głuche tąpnięcie i dźwięk metalu. Dopiero wtedy odważyłam się otworzyć oczy. Zobaczyłam przed sobą Callana. Walczył z Joshuą i na szczęście wygrywał.

             – Straże! – krzyknęłam i gdy Reynald zjawił się wraz z kilkoma rycerzami, rozkazałam: – Aresztować Joshuę! Za zdradę królowej i morderstwo hrabi Tonnesa.

             – Jasna sprawa, Nigmet. Zajmiemy się tym – powiedział Rey, choć niewątpliwie wyglądał na zdziwionego całym zajściem. – Callan, zabierz stąd Nigmet.

             – Chodź, idziemy – usłyszałam i zamarłam.

             – Callan, ty…

             – Nic mi nie jest – mruknął, ciągnąc mnie za sobą.

             – Ty krwawisz – jęknęłam. – Sztylet…

             – Ten twój sztylecik muchy by nie zabił – syknął Callan, ale wbrew temu, co powiedział, osunął się po chwili na ziemię.

             – Callan! – krzyknęłam. – Lekarza! Wezwijcie lekarza!